توسعه‌ای که روی اعصاب غرب است!
تاریخ انتشار: ۲۵ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۹۰۰۵۴۸
در حال حاضر فقط ۱۴ کشور دنیا توانایی ساخت ماهواره و ماهواره‌بر را به صورت بومی دارند که نام ایران نیز در بین این ۱۴ کشور قرار دارد.
به گزارش خبرنگار ایمنا، فضای بیرونی (که کل دنیا منهای کره‌زمین است) چنان محیط ناشناخته‌ای است که تلاش برای کار با آن بشر را به‌سمت تکنیک‌ها و دانش‌های پیشرو سوق می‌دهد. دوره آغازین عصر فضا را می‌توان در فناوری ساخت و پرتاب موشک‌های فضایی، ماهواره‌ها و کاوشگرهای سیاره‌ای، سفرهای بین سیاره‌ای، سفر انسان به فضا و بسیاری موضوعات کوچک و بزرگ دیگر خلاصه کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
امروزه فناوری فضایی در حوزه‌هایی مانند ناوبری فضایی، انرژی‌های نو در فضا، پسماندهای فضایی (زباله‌های مداری) و گردشگری فضایی حرفهای جدیدی برای گفتن دارد. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که فناوری فضایی در آینده راه به معدن‌کاری فضایی، کارخانه‌های مداری برای تولید دارو یا آلیاژهای ویژه، هتل‌های فضایی، کلونی‌سازی یا مسکونی‌سازی فضا، آسانسورهای فضایی و ده‌ها ایده هیجان‌انگیز دیگر خواهد برد. باید دید آیندگان کدام یک از رویاهای امروز بشر را به حقیقت پیوند می‌زنند!
ایران اسلامی از لحاظ منابع خدادادی بسیار غنی است؛ بهره برداری صحیح از این منابع و ظرفیت نخبگان ایران را به یکی از قطب‌های فضایی دنیا تبدیل خواهد کرد. علیرضا بیات، نویسنده کتاب «چشمان ما در آسمان» (راهنمای ورود به دنیای ماهواره) پیرامون فناوری‌های فضایی ایران و جهان گفت‌وگویی با خبرنگار ایمنا داشته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
ایمنا: ایران اسلامی تا به امروز چه دستاورهای در زمینه پرتاب ماهواره داشته است؟
بیات: نخستین ماهواره پرتاب شده توسط ایران، ماهواره امید بود. از دیگر ماهواره‌های پرتاب شده توسط ایران می‌توان به ماهواره‌های «نور ۱» «نور ۲» و اخیراً نیز «نور ۳» اشاره کرد که توسط نیروی هوافضای سپاه به مدار پرتاب شد. در این راستا به طور کلی ماهواره «طلوع ۳» با ۱۵۰ کیلوگرم وزن، سنگین‌ترین ماهواره ساخته شده در داخل کشور است و دیگر ماهواره‌های ساخته شده همگی زیر ۱۰۰ کیلوگرم وزن دارند.
ایمنا: تکنولوژی پرتاب ماهواره‌ها در ایران چه جایگاهی دارد؟
بیات: ماهواره‌ها بعد از ساخت توسط موشک‌های ماهواره‌بر به فضا پرتاب شده و در مدار قرار می‌گیرند که در این راستا ایران ماهواره‌برهای «امید» و «قاصد» را در اختیار دارد، اما مشکل آنجاست که این ماهواره‌برها فقط توانایی پرتاب ماهواره‌های کم وزن را به فضا دارد و در پرتاب ماهواره‌های بزرگ‌تر مانند ماهواره «طلوع ۳» با مشکل مواجه خواهد بود.
برای پرتاب ماهواره‌های بزرگ‌تر به موشک‌های قدرتمندتری نیاز است. لازم به ذکر است موشک ماهواره بر «سیمرغ» با توان پرتاب ماهواره‌های ۵۰۰ کیلوگرمی توسط ایران ساخته شده است، اما متاسفانه هر ۴ پرتاب این ماهواره‌بر ناموفق بوده است. چراکه تعداد تست‌های ماهواره‌بر سیمرغ در طول سال بسیار کم است و به همین دلیل هنوز نتوانسته‌ایم به نتیجه مطلوبی برسیم و کمبودهای آن را به صورت عملیاتی برطرف کنیم.
ایمنا: دفعات تست ماهواره‌برها با دستیابی به پیشرفت چه رابطه‌ای دارد؟
بیات: تعداد دفعات تست با پیشرفت فناوری‌های فضایی رابطه مستقیم دارد چراکه برای رسیدن به نتیجه مطلوب باید بارها آزمون و خطا کرد. شرکت‌های بزرگی از جمله (Space Exploration Technologies Corporation) آمریکا حداقل ماهی یک تست بر موشک ماهواره بر «فالکن ۹» انجام داد تا توانست با آزمون و خطای بسیار موشک ماهواره بری را تولید کند که قابلیت بازگشت به زمین را دارد. «فالکن ۹» تنها موشک ماهواره‌بر در دنیا است که بعد از قرار دادن محموله در مدار به زمین باز می‌گردد.
مجموعه استارشیپ شامل فضاپیما و پرتابگر فوق سنگین نیز یکی دیگر از محصولات که توانایی پرواز فضایی میان سیاره‌ای را دارد و یک سامانه حمل انسان و محموله به ماه و مریخ است. موشک استارشیپ تا به امروز ۲۵ بار تست شده است. آخرین تست آن نیز چند ماه گذشته بود که به نتیجه ننشست و حدود سه میلیارد تومان فناوری فضایی در فضا منفجر شد، اما تا سرمایه‌های کلان در این زمینه هزینه نشود فناوری‌های فضایی نمی‌توانند به ایرادات خود پی برده و پیشرفت کنند.
درصورتی که ایران تمایل دارد در زمینه فناوری‌های فضایی روی پای خود ایستاده و هیچ وابستگی به کشورهای دیگر نداشته باشد باید تعداد دفعات آزمون و خطا بر سازه‌ها را افزایش داده و به حداقل ۱۰ تست در طول سال برساند. همانگونه که ما توانستیم از طریق سوخت جامد به الگویی مناسب در زمینه ماهواره‌برها برسیم و ماهواره‌بر قاصد را که تا به امروز پرتاب‌کننده ماهواره‌های مختلفی از جمله نور ۱ و ۲ و۳ و حتی ماهواره‌های کوچک کشورهای همسایه بوده است را بسازیم.
ایمنا: برای رسیدن به دستاوردهای بزرگ‌تر در زمینه فضایی چه مسیری پیش روی ایران اسلامی قرار گرفته است؟
بیات: در حال حاضر ایران توانایی استفاده از هیدروژن و نیتروژن مایع به عنوان یکی از بهترین سوخت‌های ماهواره‌ای را ندارد چرا که برای تبدیل گاز به مایع باید آن را به دمای منفی ۲۰۰ درجه برسانیم که این امر فرآیندی بسیار پرهزینه و گران قیمت است. این به معنی آن است که درصورتی که ایران می‌خواهد در زمینه صنایع فضایی پیشرفت کند باید با اختصاص بودجه‌های بیشتر میزان دسترسی به فناوری‌ها و دفعات تست را افزایش دهد.
برای رسیدن به اهداف بزرگ در زمینه صنایع فضایی باید کل کشور بسیج شده و با اختصاص بودجه‌های کلان و الگوبرداری از متخصصان و ایجاد زمینه آموزش متخصصان داخلی قدم به قدم به اهداف بزرگ نزدیک شده و در این صنعت پیشرفت کنیم. یکی دیگر از راه‌های پیشرفت فناوری‌های فضایی ایران خروج سازمان فضایی از زیر نهاد وزارت ارتباطات است. سازمان فضایی باید تحت نظر مستقیم ریاست جمهوری قرار گیرد.
ایمنا: آیا ایران تابه حال توانسته موجود زنده به فضا اعزام کند؟
بیات: بله، یکی از دستاوردهای ایران در صنعت هوافضا اعزام چهار میمون به فضای زیرمداری در فاصله ۱۰۰ کیلومتری زمین بود که در سال ۱۳۹۱ این عملیات با استفاده از موشک‌های خانواده شهاب انجام شد. از این چهار میمون دو میمون سالم به زمین بازگشتند.
لازم به ذکر است در حال حاضر فقط ۱۴ کشور دنیا توانایی ساخت ماهواره و ماهواره‌بر را به صورت بومی دارند که نام ایران نیز در بین این ۱۴ کشور قرار دارد.
کد خبر 696233منبع: ایمنا
کلیدواژه: صنایع فضایی ایران صنعت فضایی صنعت فضایی کشور علوم فضایی توسعه شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق پرتاب ماهواره فناوری های فضایی پرتاب ماهواره ها موشک ماهواره فناوری ها ۱۴ کشور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۹۰۰۵۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
درآمد میلیون دلاری شبکه‌های ماهواره‌ای از سینمای ایران! چرا و چگونه؟!
اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.
به گزارش ایسنا، به نقل از روزنامه شهروند، یکی از نقاط قوت مدیریت سینمای ایران در این چند وقت اخیر فروش هزار یا به روایتی دقیق‌تر هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در نزدیک به یک سال اخیر عنوان شده است. دستاوردی رکوردشکن و نویدبخش که البته با توجه به حقایقی که در ارتباط با این آمار رسانه‌ای شده، سوالات و تردیدهایی را نیز در فضای سینمای ایران به وجود آورده است، به‌خصوص از این نظر که این دستاورد آماری متعلق به تمامیت سینمای ایران در اکران یک سال اخیر نبوده و تنها و تنها به درصدی از فیلم‌های روی پرده تعلق دارد. بگذارید اینگونه بگوییم که از مجموع فروش هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در سال گذشته بیش از یک‌میلیارد تومان مربوط به هفت فیلم «فسیل»، «هتل»، «تمساح خونی»، «هاوایی»، «شهر هرت»، «ویلای ساحلی» و «بچه‌زرنگ» بوده و در نقطه مقابل نیز نزدیک به ٦٠ فیلم دیگری که روی پرده آمده‌اند، روی هم کمتر از ٢٠٠میلیارد تومان فروخته‌اند، یعنی پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران -البته اگر «بچه‌زرنگ» را از فهرست خارج کنیم- ٦ فیلم کمدی هستند. فیلم‌هایی که البته در نگاهی دقیق‌تر، علاوه بر کمدی‌بودن از یک نظر دیگر نیز با هم مشابهت و پیوند دارند: تبلیغات خارج از تلویزیون، به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای!
این مطلب با نگاه به این وجه از پیوند ٦ فیلم پرفروش سینمای ایران در یک سال گذشته به رشته تحریر درآمده است.
اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.
در واقع این واقعیت که تمام ٦ فیلم پرفروش سال گذشته، فیلم‌هایی هستند که تبلیغات‌شان از شبکه‌های ماهواره‌ای پخش شده؛ چه از نظر آماری و چه از منظر شرایطی که منجر به این وضع شده و البته پیامدهایی که این اتفاق می‌تواند به دنبال داشته باشد، به نحو طعنه‌آمیزی آزاردهنده و البته در عین حال، آموزنده است و نشان می‌دهد که سیاست‌های نسنجیده شماری از مدیران میانی فرهنگ چگونه می‌تواند سیاست‌های عمومی فرهنگ کشور را دچار اختلال و خدشه کند.
آمار و ارقام ترسناک
داده‌هایی که درباره تبلیغات فیلم‌های سینمایی ایرانی در شبکه‌های ماهواره‌ای منتشر شده، عجیب و ترسناک هستند:
سال گذشته کارگردان فیلم «فصل ماهی سفید» گفته بود که «رسانه‌های خارجی هفته‌ای ۵ تا ۱۵هزار دلار برای تبلیغ فیلم‌های ایرانی می‌گیرند.» این فیلمساز البته بلافاصله یکی از فیلم‌های روی پرده را مثال زده بود که مبلغ گزافی -حدود ۲۵۰هزار دلار- داده و تمام باکس تبلیغات آن شبکه‌های ماهواره‌ای را برای فیلمش گرفته، تا با تبلیغ تمام‌وقت، هم فروش بالای فیلمش را تضمین کند و هم اینکه فرصت تبلیغ برای فیلم‌های رقیب باقی نگذارد.
داده‌های ترسناک در این زمینه ادامه دارند: «چندی پیش یک خبرگزاری نوشته بود که سال گذشته سینمای ایران بیش از صدمیلیارد تومان تنها به یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ‌بگیر داده، به این معنا که تنها برای امری غیرضروری مانند تبلیغ فیلم که در شرایط درست در داخل کشور باکیفیت‌تر و بهتر هم می‌تواند انجام گیرد، رقمی تقریبا معادل یک‌ونیم میلیون دلار ارز از کشور خارج شده است.
یک حساب‌وکتاب ساده
سال گذشته یکی از روزنامه‌ها از قول یکی از مدیران بازاریابی شبکه‌های ماهواره‌ای نقل کرده بود که «برای پخش تیزر یک‌ماهه فیلم‌ها که شامل ٢٤٠ نوبت طی ٣٠ روز می‌شود، مبلغ ١٠هزار دلار دریافت می‌شود. برای پکیج ٥٤٠ نوبت پخش یک دقیقه‌ای برای تبلیغ آثار هم صاحبان آثار باید بین ٦٠ تا ٨٠هزار دلار کنار بگذارند.»
حالا در شرایطی که سال گذشته بالای ۱۰ فیلم تنها در شبکه جم تبلیغ داشتند -آن هم نه یک‌بار و ١٠ بار، بلکه به طرز مشمئزکننده‌ای بیشتر از هزار بار- و این وضع همین حالا هم برای فیلم‌های «تمساح خونی»، «بی‌بدن» و «سال گربه» ادامه دارد؛ با یک حساب سرانگشتی می‌توان متوجه شد که سینمای ایران تنها در یک سال گذشته برای تبلیغات فیلم‌ها چقدر هزینه کرده است!
آغاز ماجرا
اما اینکه چه شد که تبلیغات آثار سینمایی سر از شبکه‌های ماهواره‌ای درآورد، باید به روزهایی برگشت که تلویزیون که زمانی به محصولات فرهنگی روی خوش نشان می‌داد و به تریبونی برای بهتر دیده‌شدن آثار سینمایی تبدیل شده بود، تغییر رویه داد و شروع کرد به مقاومت مقابل پخش تبلیغات سینمایی و انداختن انواع و اقسام سنگ‌های مختلف پیش‌پای محصولات سینمایی که از این میان می‌توان از سختگیری‌های فراوان تا ممیزی‌های مستقل سازمان صداوسیما فراتر از آنچه وزارت ارشاد مصوب کرده، اشاره کرد.
این موارد که نارضایتی‌های بسیاری را موجب شدند، کم‌کم کنداکتور تلویزیون را خالی از تبلیغات محصولات سینمایی کردند و در ادامه نیز با قواعد و مقرراتی جدید از قبیل لزوم انجام ممیزی‌هایی عجیب و جدید صاحبان آثار را به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای کوچ دادند.
چندی پیش سعید خانی، پخش‌کننده سینما و تهیه‌کننده آثاری مانند «من»، «دوزیست»، «حرفهای» و «سال گربه» در این زمینه گفته بود که «مشکل اینجاست که شماری از مدیران تلویزیون درک درستی از محصول فرهنگی ندارند و در نتیجه نمی‌توانند ارتباط خوبی با سینما برقرار کنند. همه ما در یک کشور زندگی می‌کنیم و این طبیعی است که حق داشته باشیم سینما به تلویزیون کمک کند. اما متاسفانه چنین نگاهی در سازمان صداوسیما وجود ندارد و چنین می‌شود که حتی فیلمی مانند «دسته دختران» هم که یک فیلم ارزشی و دفاع مقدسی و در راستای سیاست‌های تلویزیون است، از تیزر بی‌بهره می‌ماند. اتفاقی که البته یک زمانی کاملا برعکس بود، ولی حالا دیگر آن نگاه کلان در مدیران تلویزیون وجود ندارد.»
چرا تلویزیون نه؟!
اما در شرایطی که تقریبا تک‌تک صاحبان فیلم‌ها به لزوم جلوگیری از خروج ارز از کشور واقفند و در عین حال، به تازگی نیز از موضع‌گیری شدید دولت و به خصوص عباس محمدیان، مدیرکل دفتر تبلیغات ارشاد، مبنی بر لزوم مقابله با پدیده خروج ارز و سرمایه از کشور و البته برخورد با فیلم‌های تبلیغ‌شده در ماهواره آگاهی یافته‌اند؛ پس چرا فیلمسازان و صاحبان فیلم‌ها چنین تصمیمی می‌گیرند و تبلیغ فیلم‌شان را به ماهواره‌ها می‌دهند؟
شماری از سینماگران به تازگی در پاسخ به این پرسش، از کاهش ضریب نفوذ تلویزیون و کاهش شمار مخاطبان این رسانه به عنوان یکی از دلایل این امر نام برده‌اند. این همان چیزی است که چندی پیش رئیس مرکز تحقیقات صداوسیما هم گفته بود که دیگر نمی‌توانیم انتظار مخاطبان ۸۰ و ۹۰درصدی داشته باشیم.
نکته دیگری که در این میان وجود دارد، عدم صرفه مالی تبلیغات در تلویزیون است. به گزارش ایدنا، رسانه جامع تبلیغات تجاری ایران، تا قبل از ریاست پیمان جبلی، صداوسیما بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ تیزر تبلیغاتی را به فیلم‌های سینمایی اختصاص می‌داد که نوعی یارانه به کالاهای فرهنگی بود، اما در دوره جدید صداوسیما این معادله برعکس شده و تنها ۱۰ تا ۱۵ تیزر تبلیغاتی به فیلم‌ها اختصاص داده می‌شود و سازندگان باید هزینه تبلیغات بیشتر را پرداخت کنند.
امیرحسین علم‌الهدی، یکی از مدیران فرهنگی دولت‌های گذشته و کارشناس اقتصاد سینما، با اشاره به اینکه «دلیل رجوع صاحبان آثار سینمایی به تبلیغات ماهواره‌ای کاهش ضریب نفوذ تلویزیون است که البته این هم تنها در مورد ۴۰درصد از سینمای ایران صدق می‌کند و روی ۶۰درصد باقی فیلم‌ها تاثیر چندانی ندارد»، می‌گوید: «علاوه بر این، تبلیغات در تلویزیون بر اساس اعداد و ارقام صرف مالی چندانی برای سازندگان آثار ندارد، بنابراین آنها ترجیح می‌دهند تبلیغ کارشان را با هزینه‌ای کمتر انجام دهند. البته در حال حاضر عدد دقیقی از میزان پول دریافتی تلویزیون بابت پخش تیزر ندارم، اما آخرین رقمی که در ذهنم هست، این استدلال را به من می‌دهد که تبلیغ فیلم در تلویزیون شاید به‌صرفه نباشد.»
حرف آخر
نتیجه این تصمیم مقرون‌به‌صرفه نبودن تبلیغات در تلویزیون برای فیلم‌های سینمای ایران و کوچ تبلیغات سینمایی به ماهواره‌هاست که همان‌طور که گفته شد باعث خروج یک‌ونیم میلیون دلار ارز شده و این پرسش را در شماری از خبرگزاری‌ها به وجود آورده است که «با ادامه این روند، آیا غیر از این است که سود رکوردشکنی‌های سینمای ایران بیش از اینکه به نفع سینما یا حتی تلویزیون ایران تمام شود، به جیب یکسری ماهواره‌ها ریخته می‌شود؟»
واقعا آیا رواست که سرمایه‌های کشور اینگونه از کشور خارج شود؟ آیا نباید کاری کرد و به خصوص نهادهای نظارتی نباید تلویزیون را وادار کنند در این راستا گامی بردارد؟!
انتهای پیام
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد